Telemedycyna – regulacje prawne
Termin telemedycyna powstał z połączenia dwóch słów – łacińskiego „medicina”, określającego sztukę rozpoznawania i leczenia chorób, oraz pochodzącego z języka greckiego przedrostka „tele”, oznaczającego „na odległość”. Należy to rozumieć jako proces zdalnego sprawowania opieki zdrowotnej. Amerykańskie Stowarzyszenie Telemedyczne definiuje telemedycynę jako użycie informacji medycznych, wymienianych między dwoma różnymi punktami przy użyciu komunikacji elektronicznej, w celu poprawy stanu zdrowia pacjenta.
Szybki postęp techniczny dotyczy również ochrony zdrowia. Umożliwia udzielanie niektórych świadczeń zdrowotnych za pośrednictwem systemów teleinformatycznych i systemów łączności, a także zwiększa dostęp do nowoczesnych form leczenia. Wpływa też na zmianę organizacji i sposobu działania placówek medycznych, począwszy od rejestracji pacjentów, ich elektronicznej obsługi, przez zdalne wystawianie elektronicznych recept, zwolnień lekarskich, a skończywszy na prowadzeniu dokumentacji medycznej w postaci elektronicznej.
Wraz z wydłużaniem się życia wzrasta liczba osób w wieku podeszłym i cierpiących na choroby przewlekłe. Zwiększa się również liczba pacjentów po przeszczepieniu narządów. Co za tym idzie, pogarsza się dostępność do lekarzy. Udzielanie świadczeń z wykorzystaniem telemedycyny może ją znacznie poprawić.
Telemedycna jest specyficzną formą świadczeń́ opieki zdrowotnej. Wymaga ona ciągłej współpracy i wzajemnego uzupełniania się dwóch dziedzin: medycyny oraz teleinformatyki. Żadna z tych dziedzin nie jest w tym obszarze samowystarczalna. Medycyna dostarcza wiedzy w zakresie metodyki realizacji świadczeń́ zdrowotnych i merytorycznej oceny stanu zdrowia, teleinformatyka dostarcza środków technicznych do realizacji usług, które w normalnych warunkach wymagałyby bardziej kosztownej, bezpośredniej interakcji pacjenta z lekarzem.
Dostosowanie przepisów, a w szczególności nowelizacja ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty pozwalają dziś na wykonywanie zawodu lekarza wykorzystując systemy telemedczne. Zgodnie z art. 42 przytoczonej ustawy „lekarz orzeka o stanie zdrowia określonej osoby po uprzednim, osobistym jej zbadaniu lub zbadaniu jej za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności”. Przepis ten nakłada na lekarza obowiązek orzekania o stanie zdrowia określonej osoby po jej uprzednim osobistym zbadaniu lub za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności. Przyjęte przepisy stanowią przełom w rozwoju telemedycyny w Polsce. Umożliwiają one wykorzystywanie różnych narzędzi telemedycznych w ramach świadczeń zdrowotnych na wielu etapach opieki – od profilaktyki, poprzez pomoc doraźną aż do leczenia chorych przewlekle i rehabilitacji, stawiając Polskę w czołówce państw europejskich. W Polsce liderami usług telemedycznych są jak na razie podmioty prywatne. Projekty Ministerstwa Zdrowia zakładające informatyzację służby zdrowia prowadzą nieuchronnie do wprowadzenie tej metody komunikacji z pacjentem do podmiotów publicznych.
Opublikowano: 22 stycznia 2019