Rozpoznanie nefropatii toczniowej na podstawie badania histopatologicznego

Toczniowe zapalenie nerek dotyczy około 50% pacjentów z SLE. W celu wyboru optymalnego leczenia, oraz określenia rokowania niezbędna jest ocena histopatologiczna biopsji (fragmentu nerki). Klasyfikacja opracowana w 2003 roku przez Sekcję Patologii Nerek Międzynarodowego Towarzystwa Nefrologicznego ISN-RPS (ang. International Society of Nephrology – Renal Pathology Section) opisuje zmiany morfologiczne zachodzące w nerkach w przebiegu SLE w następujący sposób:

Klasa I

Minimalna mezangialna LN.

Klasa II

Mezangialno – rozplemowa LN. Oznacza rozplem mezangium kłębuszków nerkowych, spowodowany obecnością złogów immunologicznych. Klasę II obserwuje się u około 10-20% pacjentów z SLE. Jest to postać łagodna i może przebiegać bezobjawowo. U większości chorych można stwierdzić jedynie niewielki białkomocz oraz krwinki czerwone i białe w osadzie moczu.

Klasa III

Ogniskowa LN. Rozplemowe zapalenie obejmuje mniej niż 50% kłębuszków nerkowych. Jest to najczęstsza klasa LN. Wyróżnia się jej trzy postacie: aktywną (A), przewlekłą (C) i mieszaną (A/C).

Klasa IV

Rozlana LN. Rozplemowe zapalenie obejmuje ponad 50% kłębuszków nerkowych. W zależności od rozległości uszkodzeń w obrębie kłębuszka nerkowego wyróżnia się zmiany o typie segmentalnym (klasa IV-S) lub globalnym (klasa IV-G). Dodatkowo, podobnie jak w klasie III wyodrębniono trzy postacie: aktywną (A), przewlekłą (C) i mieszaną (A/C). U pacjentów z klasą IV najczęściej współistnieje nadciśnienie tętnicze, białkomocz i stopniowo narastają objawy niewydolności nerek.

Klasa V

Błoniasta LN. Zapalenie kłębuszków nerkowych charakteryzuje obecność złogów immunoglobulin podnabłonkowo i obrysowujących pętlę naczyniową kłębuszka („pętlę drutu”), ale nie towarzyszy im rozplem komórek. Postać ta przebiega zwykle z nasilonym białkomoczem i zespołem nerczycowym, a dotyczy około 10-20% chorych z LN.

Klasa VI

Zaawansowane twardnienie kłębuszków.

Zmiany charakterystyczne dla poszczególnych klas w obrazie biopsyjnym mogą się nakładać, np. zmiany o charakterze błoniastym i rozplemowym. Wtórnie do uszkodzenia kłębuszków nerkowych mogą pojawić się zmiany zapalne w tkance śródmiąższowej nerek. Biopsja nerki daje też istotne informacje o aktywności choroby, określając jednocześnie zaawansowanie zmian przewlekłych, głównie przebiegających pod postacią włóknienia. Najbardziej podatne na leczenie są zmiany o dużej aktywności, które nie przechodzą w proces przewlekły.

Opublikowano: 8 października 2018