Leczenie nefropatii toczniowej

Pacjenci z klasą I i II LN

Według aktualnych zaleceń nie wymagają immunosupresji. Wszyscy powinni otrzymywać hydroksychlorochinę (HCQ). Przy białkomoczu dobowym ≥0,5 g powinni otrzymywać leki z grupy z grupy hamujących układ renina-angiotensyna-aldosteron (RAA). Do leków tych należą inhibitory enzymu konewrtującego angiotensynę, zwane potocznie inhibitorami konwertazy (ACEI), których nazwy zazwyczaj kończą się na „pryl”, np. enalapryl, ramipryl, perindopryl, oraz antagoniści receptora angiotensyny (ARB), zwane sartanami, gdyż ich nazwy kończą się na „sartan”, np. losartan, irbesartan, walsartan.

Docelowe wartości ciśnienia tętniczego nie powinny przekraczać 130/80 mmHg, a w przypadku hyperlipidemii z frakcją cholesterolu LDL przekraczającą 100 mg/dl powinni otrzymywać lek z grupy statyn.

Pacjenci z klasą III – V

Ich leczenie polega na hamowaniu odpowiedzi immunologicznej przy pomocy leków immunosupresyjnych opisanych w zakładce: leczenie. Niezależnie od takiego postępowania, powinni być leczeni według zaleceń dla klasy I i II.

Leczenie pacjentów z klasą VI

Zwykle tak zaawansowanym zmianom towarzyszy schyłkowa niewydolność nerek, wymagająca leczenia nerkozastępczego: dializoterapii lub przeszczepienia nerki. Spośród metod dializacyjnych większość specjalistów zaleca wybór hemodializ, gdyż dializy otrzewnowe u pacjentów z LN zwiększają ryzyko powikłań infekcyjnych związanych z dostępem do dializ (t.zw. cewników Tenkhoffa).

Wszyscy pacjenci dializowani z powodu LN, u których wykluczono przeciwwskazania, po odpowiednim przygotowaniu powinni zostać zgłoszeni do przeszczepienia nerki, które daje zdecydowanie najlepsze wyniki leczenia w tej grupie chorych. Jednym z głównych powodów jest leczenie immunosupresyjne stosowane w celu zapobiegania odrzucania przeszczepionego narządu, które jednocześnie zmniejsza aktywność i zapobiega progresji SLE.

Opublikowano: 14 września 2018