BKV – co to za wirus?
Wirus BK jest jednym z powszechnie występujących wirusów. Aż 80% zdrowych dorosłych ma we krwi jego materiał genetyczny, jednak dzięki prawidłowej funkcji układu odpornościowego zakażenie nie powoduje u nich objawów ani powikłań. Inaczej jest u osób przyjmujących leki immunosupresyjne po przeszczepieniu narządu. Obniżenie odporności może u nich doprowadzić do uaktywnienia wirusa i rozwoju objawów choroby. Zdarza się to najczęściej w pierwszym roku po przeszczepieniu, ale aktywacja wirusa może również wystąpić po kilku latach od operacji.
Szybko mnożący się w śródmiąższu przeszczepionej nerki wirus może powodować jej uszkodzenie, nazywane nefropatią BKV. W wielu przypadkach pacjenci początkowo nie odczuwają dolegliwości, ale w tym czasie można już stwierdzić wzrost stężenia kreatyniny we krwi. Dlatego w pierwszym okresie po transplantacji wizyty lekarskie z badaniami krwi powinny być częste.
Nefropatia BKV występuje u około 10 % pacjentów po przeszczepieniu nerki i jest dla nich dużym zagrożeniem, wiąże się bowiem z możliwością utraty przeszczepionego narządu. Może być także – jednak zdecydowanie rzadziej – przyczyną zwężenia moczowodu bądź krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego, powikłań istotnie wpływających na funkcję przeszczepu.
Obecność wirusa może być wykryta zarówno we krwi jak i moczu pacjenta. W diagnostyce stosuje się ocenę tak zwanej wiremii, czyli ilości kopii wirusa w mm3 przy użyciu metody PCR. Dodatkowo, określa się również obecność wirusa w materiale pobranym podczas biopsji nerki przeszczepionej. Procedurę tę należy wykonać w trakcie diagnostyki pogorszenia funkcji nerki ze wzrostem stężenia kreatyniny. Specjalne barwienia pozwalają rozpoznać nawet niewielkie fragmenty materiału genetycznego wirusa BK.
Aktualnie nie ma skutecznego i celowanego leczenia przeciwko wirusowi. Postępowaniem z wyboru jest zmniejszenie dawek leków immunosupresyjnych i okresowa kontrola wiremii. Jeśli ograniczenie leków nie jest wystarczające, można podjąć próbę leczenia innym lekiem immunosupresyjnym – leflunomidem. Ważne jest, aby redukcję immunosupresji rozpocząć jak najwcześniej, kiedy wirus nie zdążył jeszcze nieodwracalnie uszkodzić przeszczepionej nerki.
Opublikowano: 26 marca 2020